Oxytocine wordt – zo lijkt het – bijna standaard gebruikt tijdens een bevalling in het ziekenhuis voor:

• Bevordering van de weeën ter ontsluiting.
• Stoppen van een – vermeende – bloeding.
• Bevorderen van het uitdrijven van de placenta.
• Het op gang brengen en stimuleren van de melkvloed.

Toediening van Oxytocine vindt vaak plaats via een infuus, maar wordt ook wel per injectie toegediend (bv. Syntocinon). Ook combi's daarvan komen voor. Na de bevalling wordt ook wel gewerkt met een neusspray om de melkvloed te stimuleren bij het afkolven van de melk. Het gebruik van synthetische Oxytocine heeft geregeld korte, middellange en lange termijn effecten en die zijn niet van voorbijgaande aard. Het lijkt me goed om –  ter herkenning – deze gevolgen op een rijtje te zetten. De klachten van de moeder worden geregeld geïnterpreteerd als een postnatale depressie, terwijl het 'alleen maar' het gevolg is van dit medicijngebruik. De gevolgen van het gebruik van synthetische Oxytocine zijn zo omvangrijk en zo massaal dat we bijna gaan denken dat het ‘normaal’ is, want zoveel vrouwen en kinderen lijden aan deze symptomen. Het tegendeel is waar: het is niet normaal. Het is het gevolg van dit medicijngebruik.

Klachten na Oxytocine:

Klachten die veel vrouwen na Oxytocine voelen, zijn:

1. Een vervreemd gevoel van zichzelf.
2. Geen band met het kindje voelen.
3. Geen enkele zin meer tot seksueel contact. Ook niet na een jaar en zelfs veel langer: het gevoel voor seks is weg.
4. Irritatie naar de partner en boze gevoelens.
5. Een 'vlak' gevoel in het algemeen: alle levensvreugde is weg.

Klachten bij de baby's:

1. Ernstige slaapproblemen:
   - Vechten tegen de slaap.
   - Elke avond een drama.
   - Baby's kunnen niet alleen slapen, moeder moet erbij liggen.
   - Baby’s slapen alleen maar al ‘liggend aan de borst’.
   - Baby’s schrikken van het minste geluidje wakker.
2. Baby’s willen heel vaak de borst, kunnen alleen slapen met een tepel in de mond.
3. Overstrekken bij huilbuien, toestanden bij de verzorging en in de omgang.
4. Alert, zeer, zeer alert. Alert vanaf de geboorte.
   De omstanders zeggen: "Hij kijkt zo helder uit de ogen en hij volgt alles." Dat lijkt wel aardig, maar dat is het niet. Een baby moet het eerste half jaar grote delen van de dag in dromenland zijn.
5. Baby’s en jonge kinderen hangen heel erg aan de moeder, kunnen niet zonder haar, geen enkel moment.
6. Anderzijds zijn er baby’s die helemaal niet aanhankelijk zijn. Zijn juist ‘afstandelijk’ en willen niet geknuffeld, geaaid worden, zijn niet te troosten en worden alleen maar onrustiger door bij de vader of de moeder te liggen. Voor ouders is dat heel erg, omdat ze niets goed kunnen doen: ouders willen zo graag en niets helpt. Moeders zoeken het huid-op-huid-contact in de hoop dat dat rust brengt en het wordt alleen maar erger. Je wilt zo graag dat de baby op je warme lijf in slaap valt en rustig wordt, maar het tegenovergestelde gebeurt en de kloof tussen ouder en kind wordt alleen maar groter en groter.
7. Baby’s zetten zich letterlijk af tegen de moeder en andere verzorgsters (oma).
8. Er zijn vaak voedingsproblemen. Baby’s verdragen koemelk (die de moeder drinkt) niet goed en ze reageren op prikkelende groentes (die de moeder eet) bij borstvoeding.
9. Vaak darmkrampjes.

Hoe meer moeders en kinderen ik zie, hoe meer ik ervan overtuigd raak dat synthetische Oxytocine tijdens/rondom de bevalling ernstige verstoringen teweeg kan brengen bij moeder en kind. Het kan zeer, zeer grote schade toebrengen.